#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၃၄/၃၅ )
-- ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစား ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ပညာကိုသင္ပါ။ ဒီကေန႔ သင္တဲ့ဥစၥာ မင္းကို တစ္ေန႔က်ရင္ အက်ိဳးေပးပါလိမ့္မယ္။ စိမ့္ၿပီး အက်ိဳးေပးလိမ့္မယ္။ ယံုပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေရးတႀကီး မခ်မ္းသာခ်င္ပါနဲ႔။ ပညာကို ႀကိဳးစားသင္ပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ေကာင္းၿပီ။ အဲဒါ ေက်ာင္းေနတဲ႔ လူငယ္ေတြကိုေျပာတာ။ ကိုင္း ေက်ာင္းေတာင္မေနႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ အဲဒီကေလးက ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖစ္ေန၊ မိဘက ခ်ိဳ႕တဲ့ေန၊ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနက မေပးေတာ့ဘူးေပါ့။ မင္းလည္း ငယ္ေသးရင္ ပညာရွာပါ။ ထမင္းစားကၽြန္ခံလို ပညာကိုရွာရတာမ်ိဳးခ်ည္းပဲ။ ဒီအတိုင္းခ်ည္းပဲ။ ေလာကႀကီးမွာ သူမ်ားခိုင္းတာခံခ်င္မွ ကုိယ္က သူမ်ားခိုင္းႏိုင္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္မွာ။ ျမန္မာစကားတစ္ခုရွိတယ္။ သူမ်ားဖိနပ္ကိုကိုင္မွ ကိုယ့္ဖိနပ္ကို ကိုင္မယ့္သူေပၚတယ္။ ဒ ါ အမွန္ေတြ။
-- ဆိုၾကပါစို႔။ မင္းတို႔ ဒီေန႔ ဝပ္ေရွာ့ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ ႀကီးပြားေနတဲ႔ ဝပ္ေရွာ့ေတြကို သြားၾကည့္ပါ။ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ဘယ္မွာလုပ္ခဲ့တာလဲ။ အဲဒီဝပ္ေရွာ့ဆရာေတြက ေဟ့ေကာင္ ေရေႏြးတည္စမ္း၊ ေဆးလိမ္မီးတို႔လိုက္စမ္း၊ ဆီေခ်းအေပေပနဲ႔ သြားရတာ။ ေမာ္ေတာ္ကားဗိုက္ေအာက္ကို ပက္လက္ဝင္လွန္ရတဲ့ေကာင္ေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီေကာင္ေတြက ျဖစ္တယ္။ ေဘာ္ဒီထုတဲ႔ေကာင္ေတြကို သြားၾကည့္စမ္း။ အဲဒီလိုကစတာ။ ..................................... ေက်ာင္းမေနႏိုင္လို႔ရွိရင္ ခုန မင္း ဘာပညာသင္ခ်င္သလဲ၊ ဘာဝါသနာပါလဲ ၾကည့္ပါ ဟုတ္လား။ ဆိုက္ကားနင္းတဲ႔လူဟာ အဲဒီအတိုင္း ေနသြားရင္ တစ္သက္လံုး နင္းသြားရမယ္။ ဘာလို႔ဆို သူက ပညာမပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ကေန ဆိုက္ကားျပင္လို႔ရွိရင္ ဒီေကာင္က ပညာပါလာၿပီေနာ္။ ဘဝ တိုးတက္ဖို႔အခြင့္။ အဲဒီကေန ဆိုက္ကားျပင္ဆိုင္ေထာင္။ ဆိုက္ကားျပင္ဆိုင္ကေန တက္ရင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေရာက္လာမယ္။ ပညာပါတဲ့ေကာင္ဟာ တျဖည္းျဖည္း တက္သြားမယ္။ ပညာမပါဘဲ ထမင္းစားရံုေလး ဥစၥာရရံုေလးသြားေနလို႔ကေတာ့ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ တက္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းေက်ာင္းမေနခဲ့လို႔ရွိရင္ ပညာရွာပါ။ တစ္ေနရာမွာ ရွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေငါက္ခံပါ အဆဲခံပါ။ သူမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေပးပါ။ ကိုယ့္ဆရာကို၊ ကိုယ့္ကို ပညာေပးတဲပဆရာကို ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံပါ။ ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းၿပီး အလုပ္အေကၽြးျပဳပါ။ မင္းကို ပညာမွန္သမွ် အကုန္ေပးလိမ့္မယ္။
#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၄၂/၄၄ )
-- စာဖတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ စာဖတ္နည္းကို ေျပာရဦးမယ္။ ဘာစာဖတ္ရမလဲဆိုတာ မေမးနဲ႔။ အဲဒါ ေျပာဖို႔ သိပ္ခက္တဲ့ကိစၥ။ ဟာ ဒီစာသိပ္ေကာင္းပါတယ္ဆိုလို႔ သြားဖတ္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာရယ္ ဘာစာႀကီးမွန္လဲ မသိဘူး။ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ အဲ့ေတာ့ လုပ္တဲ့နည္းကို အရင္က ေဆာင္ပါးေလးတစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္ေတာ့ေရးဘူးတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီမွာ ထည့္ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ အခုေတာ့ အေမြဆိုတဲ့ သေဘာဆိုေတာ့ အကုန္လံုး တတ္ႏိုင္သမွ် ဘဝအတြက္ စုစုေပါင္းေပါင္းေလးပါေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထည့္ေျပာတာပါ။ မဂၢဇင္းေတြရွိတယ္၊ အဲဒီ မဂၢဇင္းအေဟာင္းေတြ အပါအဝင္ေပါ့။ အားလံုး မဂၢဇင္းဆယ္မ်ိဳးဖတ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီ မဂၢဇင္းဆယ္မ်ိဳးမွာ ဖတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ တစ္ႏွစ္အတြက္ဆို အုပ္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ေပါ့။ အေဟာင္းထဲက ျပန္ဖတ္။ အသစ္က ေစာင့္ေနဦးမယ္။ အလြတ္ေစနဲ႔။
-- အေဟာင္းထဲက ျပန္ရွာ။ ဖတ္တဲအခါ အဲဒီအထဲမွာ ကဗ်ာေတြ ဝတၳဳေတြကို ေဘးခ်ိတ္ထား။ ေဆာင္ပါးေတြကိုခ်ည္း အရင္ဖတ္။ ေဆာင္းပါးေတြကိုခ်ည္း ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘာသြားေတြ႔ရမလဲဆိုရင္၊ ဘယ္စာေရးဆရာဟာ ဘာစာမ်ိဳးေတြ ေရးေလ့ရွိတယ္၊ ဘယ္စာမ်ိဳးကို ငါႀကိဳက္တယ္။ ေဟာ စာေရးစရာကိုလည္း ေတြ႔လာလိမ့္မယ္။ သိလာလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သိလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ ဘယ္စာမ်ိဳးႀကိဳက္တယ္။ အလိုလိုေနရင္း ဘယ္စာမ်ိဳးဖတ္ရမယ္ ဆိုတာ သိလာလိမ့္မယ္။
-- မိမိကိုယ္ကို ေအာင္ႏိုင္ေစတဲ့ သတၱိကိုေပးတဲ့ စာမ်ိဳး။ အဲဒီစာမ်ိဳးေတြကို ႀကိဳးစားပမ္းစားဖတ္ေနာ္။ ကိုယ့္ဘဝ တိုးတက္မႈကို အဲဒီက်လို႔ရွိရင္ ေတြ႔လာလိမ့္မယ္။
#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၅၁/၅၂ )
-- ေနာက္တစ္ခု လူငယ္နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရား၊ ခုနတုန္းက ရိုးသားဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာတဲ့ဥစၥာ၊ ဦးခ်စ္ေမာင္ေျပာတဲ့ဥစၥာကို ေျပာခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ လူငယ္ေတြ ရိုးသားဖို႔လို႔ ေျပာေနရတာ။ စာရိတၱေကာင္းဖို႔လို႔။ ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြက ပ်က္ဖို႔လို႔ ေတာ္ေတာ္ တာစူေနၾကတာ။ ပ်က္ဖို႔လို႔တာစူတဲ့အထဲထဲမွာ သိသိသာသာႀကီး ပ်က္တဲ့ဥစၥာ ဘာလဲဆိုေတာ့ မူးယစ္ေဆးဝါး သံုးတာတို႔လို၊ အရက္ေသာက္တာတို႔လို၊ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြက သိသာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုလုပ္တာထက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံရၿပီးေရာ၊ ဘယ္ကရရ မရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရး၊ မရထိုက္တဲ့ ေငြေၾကး ယူကို မယူခ်င္နဲ႔။ အဲဒီလိုကိုေတာင့္ထား။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ မင္းတို႔ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။
#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၇၅/၇၆ )
-- ဂ်ီၾသေမႀတီ သင္တာဟာ မင္းကို ႀတိဂံတစ္ခုအေၾကာင္း သင္ေပးတယ္။ ေထာင့္မွန္ေတြ ဘာေတြ၊ မ်ဥ္းေျဖာင့္သည္ အတိုဆံုးခရီးျဖစ္တယ္။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ အတိုဆံုးခရီးသည္ မ်ဥ္းေျဖာင့္ျဖစ္တယ္၊ ဘာညာဆိုတဲ႔ ဥစၥာ။ ဒါေတြတတ္ေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ အိမ္ေဆာက္ဖို႔လား၊ မဟုတ္ဘူး။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း တည့္တည့္ျဖတ္ကူးမွ ျမန္ျမန္ေရာက္တယ္။ မ်ဥ္းေျဖာင့္၊ အဲလိုမွတ္ရတယ္။
-- အဲဒါ ဂ်ီၾသေမႀတီတြက္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခြးေတာင္သိတယ္။ ေခြးေတြကိုၾကည့္၊ ဒိုင္းဆို ျဖတ္ကူးလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ေတာင္ လည္ေသးတယ္။ စဥ့္အိုးတန္းတို႔ ကမ္းနားလမ္းတို႔ ဘာတို႔က ေခြးေတြကိုၾကည့္ပါလား။ ျဖတ္ကူးရင္ ခ်င္ကနဲဆို အလယ္ေရာက္တယ္။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွည့္ၾကည့္၊ အဲဒီမွာ သိပ္ရႈပ္ေနရင္ ျဖတ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်ယ္ဂါရီေအာက္က ဝင္လိုက္သြားတယ္။ သူလိုခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္မွ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီေခြး ဂ်ီၾသေမႀတီ မတတ္ပါဘူ။ ဂ်ီၾသေမႀတီတတ္တဲ့ဥစၥာ အိမ္ေဆာက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ လမ္းကူးဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အေထာက္အထား မခိုင္လံုရင္ မယံုဘူးဆိုတဲ့ ဦးေႏွာက္မ်ိဳးကို ထရိန္နင္ေပးတာ။ အေလ့အက်င့္လုပ္တာ။
-- အဲ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္မွာ ဆရာလုပ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရင္နာတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ စြတ္ေျပာတာ။ ဒီေကာင္က ဘီအက္စီေအာင္တယ္သာေျပာတယ္ မီးျခစ္ဆံေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးတဲ့။ မီးျဖစ္ဆံလုပ္တတ္ခ်င္ရင္ "အီးစီမဒါး"ဆိုတဲ့ ကုလားမီးျခစ္စက္ရံု သြားေပါ့၊ ဘာခက္တာမွတ္လို႔။ တကၠသိုလ္က မီးျဖစ္လုပ္နည္းသင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မီးျဖစ္ဆံ ဘာေၾကာင့္ မီးေတာက္သလဲဆိုတဲ့ သီအုိရီကို သင္တာ။ တကၠသိုလ္က ဘာသင္တာမွန္း မသိဘဲ စြတ္ေျပာတာ။ ဘီအက္စီ မကၠင္းနစ္ကယ္လ္၊ အင္ဂ်င္နီယာ မကၠင္းနစ္ကယ္လ္ေတြကြာ သံုးဘီးကားေတာင္ မျပင္တတ္ဘူး။ သံုးဘီးကားျပင္တတ္ခ်င္ရင္ ၾကက္တန္းသြားေပါ့။ ေျမနီကုန္းမွာ သြားျပင္ေပါ့၊ အကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္က တကၠသိုလ္မွာ သီအိုရီကို သင္ခဲ့တာ။ အဲဒီအေျခခံကို သိေတာ့ ေနာက္လုပ္သြားလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခါတေလက် သိပ္စိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
-- အဲေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ေျပာမယ္။ မင္းတို႔ ပညာဆက္ၿပီးသင္ခ်င္သင္ပါ။ ဘာမွ သူတို႔ေျပာတာကို ခ်ိန္ဆမေနနဲ႔။ လူဆိုတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕က စာေမးပြဲ မေအာင္ဘူး၊ မေအာင္ေတာ့ အိမ္မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ဖြင့္မယ္၊ စာအုပ္ငွားမယ္၊ ဒါမ်ိဳးေလးနဲ႔ လုပ္ကိုင္စား။ "တို႔က စာေမးပြဲမေအာင္ေပမယ့္ ဝင္ေငြ တစ္ေန႔ကို ဘယ္ေလာက္ရတာ"။ သူ႔ဘာသူ မေအာင္လို႔လုပ္တဲ့ကိစၥ။ အဲဒါေတြကို သြားၿပီး မဟုတ္တာေတြကို သြားၿပီး အားမက်နဲ႔ေနာ္။
#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၇၉/၈၀ )
-- စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခိုင္တာ စာဖတ္ျခင္းနဲ႔ လံုေလာက္တာမဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္တာက စာဖတ္ေနတာနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ႀကီးႀကံ့ခိုင္လာတာမဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္တာက စိတ္ဓါတ္အသိျမင့္ေအာင္လုပ္တာ။ မင္းတို႔ How to swim ေရကူးနည္းစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေရထဲ ဝုန္းခနဲခုန္ခ်ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ၊ လက္ပဲေပၚလာမွာေပါ့။ လက္ကေလးပဲေပၚလာမွာ။ ကယ္ေတာ္မူပါေပ့ါ။ ဟုတ္လား။ ေျပာခ်င္တာက ေရကူးနည္းစာအုပ္ကိုဖတ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေရကူးေလ့က်င့္ရတယ္၊ ဟုတ္လား။ အေလးမနည္းကို ဖတ္ၿပီးေတာ့မွ အေလးမေလ့က်င့္ရတာ။ စာကိုဖတ္ရံုနဲ႔ ၾကြက္သားႀကီးက ေကာင္းလာတာမဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္တာနဲ႔ ဗလေတာင့္လို႔ရွိရင္ ငါလည္း အဲဒါေတြဖတ္တာနဲ႔ ဗလႀကီးကို အယ္ေနမွာပဲ။ စာဖတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေလ့က်င့္ရေသးတာ၊ ဒီမွာကာရာေတး က်င့္နည္းေတြဘာေတြ ရွိသားပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကာရာေတးက်င့္နည္းေတြ ဖတ္ရံုနဲ႔ ကာရာေတး တတ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ စာဖတ္ေတာ့မွ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ဘယ္လိုျပန္က်င့္ရမယ္ ဆိုတာ သိလာမွာ။ အဲဒီအတိုင္း ျပန္က်င့္မွ မင္းရဲ႕စိတ္ က်င့္သားေကာင္းလာမွာေပါ့။ ၾကံ့ခိုင္လာမွာေပါ့။ အဲဒီစာအုပ္ေတြက ဒီၾက့ံခိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ေပးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတိုင္း လိုက္နာၿပီး ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
Credit; ဆရာေအာင္သင္း အေမြစာအုပ္မွ
