#တံတားထိုးျခင္း
လမ္းမထီးထီး
ခရီးရွည္လ်ား၊ ခရီသြားလည္း
ခြန္အားလည္းေဖး၊ ဆံျဖဴေဖြးလ်က္
ညေနဘက္တြင္၊ က်ယ္နက္မတ္ေစာက္
ဒီေရေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္သတည္း။
ေခ်ာင္းျပင္က်ယ္ေစ၊ စိတ္ဝယ္မတြန္႔
မရြံ႕မေၾကာက္၊ ဆည္းဆာေအာက္ဝယ္
ကူးေျမာက္ သူ ေက်ာ္၊ ျဖတ္စြမ္း၏။
ဟိုမွာကမ္းဘက္၊ ေရာက္ၿပီးလ်က္မွ
ႏွစ္ဘက္ကမ္းပါး၊ ေခ်ာင္းကိုလႊား၍
တံတားထိုးျပန္ေလေတာ့၏။
ခရီးသြားေဖာ္၊ တစ္ဦးေသာ္လွ်င္
ထုတ္ေဖာ္ဤသို႔ ေမးျမန္း၏။
"အို အဘိုးအို
ေနလည္းညိဳၿပီ၊
ေခ်ာင္းကိုလြန္ေျမာက္၊ သည္ကမ္းေရာက္လ်က္
ေနာက္သို႔တစ္ဖန္၊ သင္မျပန္ဘဲ
အားသန္ႀကိဳးစား၊ ဤတံတားကို
သင္ကား ဘယ့္ေၾကာင့္ေဆာက္သနည္း။"
"အို အေဆြ
သည္ေန႔ဆိုလွ်င္၊ ဆံပင္ႏုနယ္
လူငယ္တစ္ေယာက္၊ ငါ့ေနာက္လိုက္လ်က္
ခရီးထြက္ၿပီ၊
ေခ်ာင္းနက္မတ္ေစာက္၊ ငါမေၾကာက္လည္း
ေနာက္ကလိုက္လာ၊ သူ႔ခမ်ာမွ
သူတရာ ေဘးဆိုး၊ ျဖစ္အံ့စိုး၍
ႀကိဳးပမ္းငါလွ်င္ ေဆာက္သတည္း။"
(ဝင္လ္ ဒရြမ္း ဂူးလ္)
Credit; ဆရာေအာင္သင္း (အေမြစာအုပ္မွ)
0 comments:
Post a Comment