ဆရာေအာင္သင္း - အေမြ

ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၁၂ / ၁၃ )
ေကာင္းၿပီ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ဘာလုပ္ရသလဲဆိုတာကို ေျပာမယ္။ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာခ်င္လို႔ရွိရင္ အေရးႀကီးၿပီေနာ္၊ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္ တကယ္ေပၚလာခ်င္လို႔ရွိရင္ မင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ မင္း ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ အေရးပါသလဲ၊ မင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ မင္း အေရးမပါလို႔ရွိရင္ မင္းပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရးပါေနတဲ့လူေတြ ဘယ္သူေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ အဲဒါေတြ ျပန္ၾကည့္ပါ။ အဲဒီလို ငါက တစ္သက္လံုး ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိရင္၊ အဲဒီဥစၥာ ငါမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိရင္ မင္း စိတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးျဖစ္ေစ နည္းနည္းေလး မခံခ်င္တဲ့စိတ္ေလးေတြရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို မေၾကာေစခ်င္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ လွည့္တြက္ပါ။ အေဝးႀကီး သြားမတြက္နဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလိုဟာမ်ိဳးကို သြားမတြက္ပါနဲ႔။ ကိုယ္နဲ႔ ကြာလြန္းေတာ့ မနာလိုရမွန္းမသိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ေလာကႀကီးမွာ မနာလိုျခင္း၊ ဝန္တိုျခင္း၊ အားက်ျခင္းတို႔ဟာ သူ႔စိတ္ေလးနဲ႔သူမဟုတ္လား။ ဟိုးထိပ္ဆံုးက လူနဲ႔ ေအာက္ဆံုးက သူေတာင္းစား။ သူတို႔ခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ မနာလိုမျဖစ္ဘူး။ ေအာက္ဆံုးက သူေတာင္းစားဟာ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးကို၊ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မနာလိုမျဖစ္ဘူး။ သူတို႔ သူေတာင္းစားအခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ ဟိုေကာင္ ပိုရတယ္ ဆိုၿပီး မနာလိုျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုးစၿပီး တြက္ၾကည့္ဖို႔က အဲဒီလို ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေပါက္လို႔ရွိရင္ မင္းပတ္ဝန္းက်င္ မင္းအဆင့္ေလွကားထစ္မွာ နည္းနည္းျဖင့္တဲ့၊ ၾသဇာရ အေရးပါအရာေရာက္တဲ့သူကိုရွာၾကည့္။ သူဟာ တျဖည္းျဖည္း ၾသဇာပိုႀကီးလာသလား။ ငါဟာ သူလို ၾသဇာႀကီးလာႏိုင္သလား၊ မင္း တြက္ၾကည့္။ ၾသဇာမႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိရင္ မင္း စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း မခံခ်င္ျဖစ္လာတတ္တယ္။
ငါဟာ ညံ့ေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညံ့ေနၿပီဆိုတာသိရင္ေကာင္းတယ္ မသိရင္မေကာင္းဘူး။

ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၁၈ / ၁၉ )
တကယ္တိုးတက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဥစၥာ၊ အျခားသူကိုေျပာလို႔ရွိရင္ နည္းနည္းခပ္ေပါ့ေပါ့ ျဖစ္ေသးတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ေျပာတာ။ ငါ ေတာ္ေတာ္နိမ့္က်တဲ့ ဘဝႀကီးက တက္လာရတာ။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ အိပ္မ္ကေတာင္ မျမင္ခဲ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွမေျပာနဲ႔၊ အိပ္မက္ေတာင္ မက္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ဘဝ။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္တစ္ေန႔က်ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အေကာင္းစား။ ဆရာေတာင္မွ ေပါ့တီးေပါ့ဆ ဆရာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္ အခု ဒီစင္ေပါမွာ ဒီမွာ စကားေျပာေနတဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာခဲ့ေသးတယ္။ ထားပါ။ အဲဒါေတြကို ေျပာေနရင္ အတၳဳပၸတၱိေတာ္ႀကီးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ သတၱိသိပ္ေကာင္းဖို႔လိုတယ္။ မာသလား။ ေပ်ာ့သလား။ ေလာကႀကီးမွာ မာတဲ့လူအတြက္ ေနရာရွိတယ္။ ေပ်ာ့တဲ့လူအတြက္ ေနရာမရွိဘူး။ သံခၽြန္ကို သစ္သားေပၚမွာ ဒိုင္းခနဲ ရိုက္လိုက္တာ၊ သံခၽြန္ဝင္သြားတာက သစ္သားကေပ်ာ့လို႔၊ သံခၽြန္အတြက္ ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ရတာ။ အဲဒီသံခၽြန္ကို ေက်ာက္တံုးေပၚမွာ ရိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ဒိုင္းခနဲ ေကြးသြားတာေပါ့။ ေက်ာက္တံုးက ဖယ္မေပးဘူး။ ေဆာရီး၊ I'm sorry ပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းေပ်ာ့သလား၊မာသလား။ ေပ်ာ့ရင္ေနရာဖယ္ေပးလိုက္ပါ။ မာရင္ ေနရာယူပါ။ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုယ္မင္း သတၱိေမြးပါ။ သတၱိဆိုလိုက္တဲ့ကိစၥဟာ က်င့္ယူလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ ကာယသတၱိနဲ႔ စိတၱသတၱိ (သို႔မဟုတ္) (moral courage)စာရိတၱသတၱိ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ ကာယသတၱိအက်င့္က လြယ္တယ္။ စိတၱသတၱိ (စာရိတၱသတၱိ)က က်င့္တာခက္တယ္။ ကာယသတၱိက်ေတာ့ ရန္မျဖစ္ဝံ့တဲ့ ကေလးကို ဂ်ဴဒိုတို႔၊ ကရာေတးတို႔ ေတာ္ေအာင္သင္ေပးလိုက္လို႔ ဂ်ဴဒိုခါးပတ္နက္ ျဖစ္လို႔ရွိရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ ယံုၾကည္လာတယ္။ စာရိတၱသတၱိမွာ အဲဒီလိုယံုၾကည္မႈက ဘယ္ကမွရသလဲဆိုေတာ့ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ စာဖတ္ျခင္း၊ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ေပၚတဲ့အတြက္ စာဖတ္ျခင္း၊ ပညာရွိတို႔၏ စကားကို နားေထာင္ျခင္း၊ အဲဒီလိုလုပ္ၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ေမြးယူ၊ ေမြးယူ၊ အဆင့္ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ေမြးယူပါ။ အဲဒါမွ သူက ျမင့္လာတာ။ စိတ္ကလဲေနာ္ ၾကြက္သားရွတယ္၊ လူမွ ၾကြက္သားရွိတယ္မထင္နဲ႔။ စိတ္လည္းၾကြက္သားရွိတယ္။ စိတ္ရဲ႕ၾကြက္သားက ျမင္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ လူရဲ႕ၾကြက္သားကက်ေတာ့ အေလးက ေအာက္ကိုဆဲြခ်တယ္၊ ကိုယ္က ဆြဲမတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လက္ေမာင္ေတြဘာေတြႀကီးလာတယ္။ အဲဒီလိုပဲ၊ စိတ္ရဲ႕ သတၱိက်ေတာ့ အခက္အခဲေတြေတြ႔ရင္ အဲဒါကိုရင္ဆိုင္၊ ျပန္စစ္ၾကည့္။

#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၂၀)
ငယ္ငယ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခိုင္းရတယ္ေနာ္။ ငယ္ငယ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခိုင္းရင္ ႀကီးလာရင္ သူမ်ားခိုင္းတာ ခံရတတ္တယ္။ေမာင္ရင္တို႔ ငယ္ငယ္မွာ ခိုင္းပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဲဒီခိုင္းတဲ့ဥစၥာရယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကိုယ့္အမိန္႔ကို နားေထာင္တာ သတၱိ၊ လူေတြဟာ ကိုယ့္အမိန္႔ကို ကိုယ္နားေထာင္တယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္။ သူမ်ားခိုင္းတဲ့အမိန္႔ကိုသာ က်ိဳးႏြံတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ့္အမိန္႔ကို ကိုယ္က်ိဳးႏြံတဲ့လူ  ေတာ္ေတာ္နည္းတယ္။ သူမ်ားခိုင္းတာသာ "ဟုတ္ကဲ့" ဘာညာဆိုတာေျပာတာ ဟုတ္လား။ သူမ်ားခိုင္းမွ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္က်ေတာ့ မနက္ခုနစ္နာရီ၊ ငါးနာရီ အိပ္ရာထရမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ မနက္ငါးနာရီ ႏႈိးစက္က ႏႈိးေတာ့ ကိုယ္က မထခ်င္။ ေနပါေစ၊ ရပါတယ္။ အဲဒီႏိႈးစက္ ပိတ္လိုက္ေရာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မက်ိဳးႏြံလို႔။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မက်ိဳးႏြံရင္ သူမ်ားကို က်ိဳးႏြံေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မခိုင္းႏိုင္ဘူး။ မိမိကုိယ္ကိုမိမိ မေအာင္သမွ် ကာလပတ္လံုး ေဘာကႀကီးကို မေအာင္ႏိုင္ဘူးဆိုတ။ ပံုေသယံုပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဦးဆံုး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ က်ိဳးႏြံတဲ့သတၱိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးတဲ့သတၱိ၊ စိန္ေခၚျခင္းကို လက္ခံဝံ့တဲ့သတၱိ၊ ရန္ျဖစ္လို႔ စိန္ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အခက္အခဲ ေမးခြန္းပုစၦာ၊ စာေပ၊ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ သင္ခန္းစာေတြရဲ႕ စိန္ေခၚျခင္းကို လက္ခံဝံ့တဲ့သတၱိ၊ တစ္ဆိတ္ကေလးရွိ ဆရာကို အားကိုးတဲ့ဟာမ်ိဳးမလုပ္ဘဲႏွင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္အားကိုးရပ္ခ်င္တဲ့သတၱိ။ အဲဒီသတၱိမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ေမြးပါ။ အဲဒီလို ေမြးလာခဲ့လိုက္ရင္ ခုနကတုန္းက အဓိ႒ာန္ပါ ထပ္ၿပီး ခိုင္လာလိမ့္မယ္။

#ေအာင္သင္း - အေမြ (စာ - ၃၁/၃၃ )
-- လူငယ္ေတြ ဥစၥာရယ္ ပညာရယ္ ဘာရွာမလဲဆိုတာ၊ ဒီေန႔လူငယ္ေတြရဲ႕ ျပႆနာက အဲဒါ သိပ္အေရးႀကီးေနတယ္။ ေက်ာင္းေနေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဟုတ္လား။
-- အကုန္လံုး ဒီသင္ခန္းစာကို ဟိုတစ္ခါလည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဟိုပြဲေတြမွာလည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီ သူ႔ကၽြန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥကို။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲ။ သံုးႀကိမ္ အဂၤလိပ္နဲ႔ စစ္တိုက္တာ သံုးႀကိမ္စလံုးရႈံးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ရႈံးလဲ။ ပညာမတတ္လို႔ရႈံးတာ။ ဒါပဲ။ ဗႏၶဳလေလာက္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိဦးမလား။ ဗႏၶဳလေလာက္ ဘယ္သူ သတၱိေကာင္းဦးမလဲ။ ဟိုက "ထုန္း" ဆိုေတာ့ ေသေရာ။ ကိုယ္ကမွ ျပန္မ "ထုန္း" ႏိုင္ဘဲ။ ခံခဲ႔ရတာေပါ့။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြက သင္ခန္းစာယူရမယ္။
-- ေရွ႕ကို ပညာနည္းတယ္ေနာ္၊ စစ္မတိုက္ဘဲနဲ႔ကို ထပ္ကၽြန္ျဖစ္ဦးမယ္။ စစ္တိုက္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ခုေခတ္က စစ္မတိုက္ဘဲနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ေခတ္။ ဟုတ္လား။ ေရွးတုန္းက စစ္ေတြဘာေတြတိုက္တယ္။ အခုကေတာ့ စစ္တိုက္တဲ့ဥစၥာမွာ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ဥစၥာမွာ ဘာမွ လက္နက္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ လက္နက္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ ဥစၥာက ေျခေထာက္ေညာင္တယ္။ ပခံုးေအာင့္တယ္။ က်ယ္ဆန္ကုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖက္ဆစ္နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ နာမည္ပ်က္ေသးတယ္။
-- ကၽြန္ေတာ္ ဒါေၾကာင့္မို႔ ခုဖတ္ေနတဲ့စာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနတာေတာ္ေတာၾကာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေရးရဦးမွာပဲ။ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ အသံုးမက်တဲ့အေၾကာင္းကို ေရးထားတဲ့စာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အကုန္ရွာဖတ္ေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ တစ္ခါတေလက် ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလိုဖတ္ရတာ၊ အဲဒီလိုဖတ္ရမွ ကိုယ္မေကာင္းမွန္သိ၊ ကိုယ္ညံ့မွန္းသိရတယ္။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တို႔ျမန္မာ သာကီမ်ိဳးဟာမို႔ ဘာညာနဲ႔ ဇြတ္လုပ္ခ်င္လုပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္ျဖစ္တဲ့ဥစၥာက ပညာမတတ္လို႔ ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုေတာ့ သိထားရမယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူလိမၼာတို႔မည္သည္မွာ တစ္ပါးသူရဲ႕ အမွာကေန သင္ခန္းစာကိုရတယ္။ လူမိုက္တို႔မည္သည္မွာ ကိုယ္တိုင္မွားမွ သင္ခန္းစာရတယ္။ ပို၍ မိုက္မဲေသာသူတို႔ကား ကိုယ္တိုင္မွားပါလ်က္ႏွင့္ပင္ သင္ခန္းစာကို မရၾကကုန္တဲ့။ က်ဳပ္တို႔က အဲဒီေနာက္ဆံုး အခ်က္မွာ ပါေနတယ္။
-- ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မိုက္ၿပီးၿပီ။ အဲေတာ့ လူငယ္ေတြကို မမိုက္နဲ႔၊ မင္းတို႔သိ။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးလုပ္ၾက၊ ပညာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ အဲေတာ့ ပညာဟာ ခုခ်ိန္မွာ အေရးမႀကီးေသးဘူးေနာ္။ မင္းတို႔ကို ႀကိဳတင္ေျပာလိုက္မယ္။ ေနာက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြက ဦးေဆာင္လိမ့္မယ္။ ေရွ႕ကိုေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ယံုၾကည္ပါ။ အဲဒါကို ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပညာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ကမေနဘူး မွတ္ထား။ ေရွ႕ကေရာက္လာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအျပင္ ပညာတတ္တဲ့လူေတြ လိုလာမယ္။ အခု ပညာတတ္တဲ့လူေတြ တျဖည္းျဖည္းေနာ္၊ တိုင္းျပည္တိုးတက္လာတာႏွင့္အမွ် သူတို႔ကို ေရွ႕ကတင္ရမွာပဲ။ အဲဒီ သူတို႔က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိရင္ ပညာသမားေတြ ေရွ႕တန္းေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုကတည္းက ႀကိဳးစားပမ္းစားသင္ပါ။ မင္းတို႔အရြယ္မွာ ပညာကို အစြမ္းကုန္ ရွာစမ္းပါ။

Credit; ဆရာေအာင္သင္း (အေမြ)